‘खुसी मनाऔँ, तर धरातल नबिसौँ’

काठमाडौं : शनिबार जब नेपाली क्रिकेट टोलीले टी-ट्वान्टी अन्तर्राष्ट्रियमा वेस्ट इन्डिजलाई पराजित गर्यो, त्यो केवल एक खेलको जित थिएन। यो वर्षौंदेखिको प्रतीक्षा, अनगिन्ती पटक नजिक पुगेर गुमाएका अवसरहरूको पीडा र एउटा एसोसिएट राष्ट्रले टेस्ट खेल्ने महारथीलाई हराउने सपनाको साकार रूप थियो।

भर्खरैको राजनीतिक उथलपुथल र सामाजिक निराशाले घेरिएको देशका लागि यो जितले एक दुर्लभ तर शक्तिशाली खुसीको सञ्चार गरेको छ। खेलाडीहरूले दिएको यो बहानाले राष्ट्रिय गौरवको भावनालाई पुनः एकपटक जगाएको छ।

तर, यो ऐतिहासिक जितको उत्सव मनाइरहँदा, यसको यथार्थ, यसले उजागर गरेका हाम्रा सबल र कमजोर पक्षहरू र भविष्यका चुनौतीबारे जान्नु आवश्यक हुन्छ।

कुशल भुर्तेलले पत्रकार सम्मेलनमा भनेझैँ, ‘टेस्ट राष्ट्रलाई हराउनु एउटा सपना थियो।’ विश्वकपमा दक्षिण अफ्रिकाविरुद्धको खेलमा झिनो अन्तरले पराजित हुँदाको त्यो पीडादायी क्षणलाई यो जितले केही हदसम्म मलम लगाएको छ। तर, यो जितको पृष्ठभूमि केलाउनु उत्तिकै जरुरी छ।

दुई पटकको विश्वकप विजेता वेस्ट इन्डिजको यो टोली उसको पहिलो रोजाइको थिएन। कप्तान साई होप, अल्जारी जोसेफ, ब्रान्डन किङजस्ता प्रमुख खेलाडीहरूको अनुपस्थिति र चार जना नयाँ खेलाडीको डेब्यूले यो टोली अनुभव र सन्तुलनमा कमजोर थियो।

गत वर्ष नेपाल भ्रमणमा आएको ‘वेस्ट इन्डिज ए’ टोली योभन्दा निकै बलियो थियो, जससँग हामी घरेलु मैदानमै पराजित भएका थियौं।

यद्यपि यो यथार्थले हाम्रो जितको महत्त्वलाई कम गर्दैन, बरु यसले हामीलाई सही मूल्यांकन गर्न सिकाउँछ। नेपालले आफूले पाएको अवसरलाई मैदानमा उत्कृष्ट साबित गर्यो। यसले सही समयमा सही प्रदर्शन गर्न सक्ने हाम्रो क्षमतालाई पनि पुष्टि गर्यो।

ब्याटिङमा नेपालको प्रदर्शन औसत रह्यो। ३.१ ओभरमा १२ रनमा दुई प्रमुख ओपनर गुमाउनु हाम्रो पुरानै रोग थियो। तर, यसपटक कप्तान रोहित पौडेल र कुशल मल्लले देखाएको संयम र साझेदारीले नेपाललाई सम्मानजनक स्कोरतर्फ डोर्यायो। गुल्शन झा र दीपेन्द्रसिंह ऐरीको योगदानले १४८ रनको लक्ष्य खडा भयो।

यद्यपि, १६० रन सहजै कटाउन सक्ने अवस्थाबाट खुम्चिनुले हाम्रो डेथ ओभर ब्याटिङको कमजोरीलाई फेरि एकपटक उदाङ्गो पारेको छ। जेसन होल्डरजस्ता अनुभवी बलरविरुद्ध रन बनाउन नसक्नुले विश्वकपमा अझै बलिया बलिङ आक्रमणविरुद्ध हाम्रो तयारी कस्तो हुनुपर्छ भन्ने पाठ सिकाएको छ।

तर, बलिङ र फिल्डिङमा नेपालले आफूलाई विश्वस्तरीय टोलीको रूपमा प्रस्तुत गर्यो। प्रशिक्षक स्टुअर्ट लले भनेझैँ, कठिन पिचमा १४५ रन पनि रक्षा गर्न सकिने लक्ष्य हो भन्ने उनको विश्लेषण सही साबित भयो।

कुशल भुर्तेलको त्यो अविश्वसनीय डाइरेक्ट थ्रोमा काइल मेयर्सको रनआउट खेलको ‘टर्निङ प्वाइन्ट’ थियो, जसले वेस्ट इन्डिजलाई सुरुमै मनोवैज्ञानिक दबाबमा राख्यो। त्यसपछि, स्पिनरहरूले खेलमा पकड जमाए। ललित राजवंशीदेखि पार्ट-टाइम स्पिनरको भूमिकामा देखिएका रोहित, कुशल र दीपेन्द्रसम्म सबैले किफायती बलिङ गरे।

अन्तिममा सोमपाल कामीको महँगो ओभरले एकछिन नेपाली समर्थकको मुटुको धड्कन बढाएको थियो। विगतमा जितको नजिक पुगेर हारेका तीता अनुभवहरू मानसपटलमा ताजा भएकै थिए। तर, करण केसीले १९औं ओभरमा जसरी जिम्मेवारीपूर्वक बलिङ गरे, त्यसले नेपालको जीतको बाटो सहज बनायो।

खेलमा सन्दीप लामिछानेको अनुपस्थिति र नन्दन यादवको चोटले हाम्रो बलिङ आक्रमणमा चुनौती थप्यो। प्रशिक्षक लले भनेझैँ, सन्दीपको अनुपस्थिति ठूलो क्षति हो, तर यसले अन्य खेलाडीलाई आफ्नो क्षमता देखाउने अवसर पनि दियो।

कुशल भुर्तेलले बलिङमा २ विकेट लिनु र अन्य पार्ट-टाइम बलरहरूले उत्कृष्ट प्रदर्शन गर्नुले नेपाल अब एक-दुई खेलाडीमा मात्र निर्भर छैन भन्ने सन्देश दिएको छ। यो सामूहिक प्रदर्शन नै हाम्रो सबैभन्दा ठूलो शक्ति हो।

यो जित नेपाली क्रिकेटका लागि एउटा कोसेढुंगा हो। यसले हामीलाई ठूला टोलीहरूलाई हराउन सक्ने आत्मविश्वास दिएको छ। तर, यो जितलाई उत्सवको रूपमा मात्रै नलिई, यसबाट सिकेका पाठहरूलाई भविष्यको तयारीमा लगाउनु अत्यावश्यक छ।

ब्याटिङमा थप स्थिरता, डेथ ओभरमा संयमित प्रदर्शन र प्रमुख खेलाडीहरूको अनुपस्थितिमा पनि सामूहिक रूपमा उत्कृष्ट खेल्ने क्षमता विकास गर्नु नै हाम्रो आगामी चुनौती हो।

यो जितले दिएको ऊर्जालाई सही दिशामा प्रयोग गर्न सके मात्र विश्वकपजस्ता ठूला मञ्चमा हामीले यस्तै अविस्मरणीय क्षणहरू पटक-पटक सिर्जना गर्न सक्छौँ। खुसी मनाऔँ, तर आफ्नो यथार्थको धरातललाई बिर्सनु हुँदैन।

असोज १२, २०८२ आइतबार १४:१२:१३ मा प्रकाशित

उकेरामा प्रकाशित सामाग्रीबारे प्रतिक्रिया, सल्लाह, सुझाव र कुनै सामाग्री भए [email protected] मा पठाउनु होला।